Drie man vermoord, “met een fucking potlood!”. Al pak je zijn geweer af, deze man is niet te stoppen. In de eerste film liet hij al merken dat er niet met hem te sollen valt. Toch blijkt een aantal criminelen hem nog steeds te onderschatten en komt er in het tweede deel weer iemand in de weg te staan van zijn welverdiende pensioen.

Nu denk je, als je het eerste deel gezien hebt, dat dit geen probleem zal zijn voor John. Hij kan vast wel even snel afrekenen met deze schurk. Helaas heeft de criminele onderwereld een aantal gedragsregels en criminele codes waar ook John Wick zich aan moet houden. Hier zagen we al wat van terug in de eerste film maar in deze tweede film staat dit centraal. De schurk in kwestie is de Italiaanse gangster Santonio en beschikt over een medaillon gezegeld met een bloedstempel van John Wick. Regels zijn regels, John zal zijn verzoek moeten accepteren, daar komt hij wel achter nadat hij dit eerst probeert te weigeren. De regels leveren toffe scenes op die voor lekkere maffe wendingen zorgen.

Deze keer speelt het grootste deel van de film zich af in Rome, hier wordt creatiever gebruik gemaakt van de omgeving als in het eerste deel. Het mooiste vond ik de geheime plekken en partners in crime die John natuurlijk weet te vinden. Even een gouden criminele munt neerleggen en zo ineens schiet een random zwerver hem te hulp!

Als er iemand een wraak verslaving heeft, dan is het John Wick wel en dan heb ik het hier niet over zout in de koffie maar over koudbloedig uitmoorden. Dus weer een film vol bloed en actie. Regisseur Chad Stahelski had wel wat beter zijn best mogen doen op de inhoud van het verhaal, dit is net als in het eerste deel wat mager. Het is weer een lange inhoudsloze actiefilm geworden, maar wel vermakelijk en vol stijl.