BLVD bracht een bezoekje aan het Zweedse Lapland. Hier heb ik het ultieme gevoel van vrijheid ervaren tijdens het parachutespringen met Johan in Umeå. Voor alle twijfelaars: gewoon doen, verstand op 0 en gaan! Zo deed ik het ook en in dit artikel zal ik je vertellen hoe ik het heb ervaren…
Johan, de meest enthousiaste springer ooit
Eerlijk, ik had mij geen fijnere medespringer kunnen wensen. Wat een topper, die Johan. Helemaal enthousiast! toen we aankwamen gaf hij ons een dikke knuffel en stond gelijk te springen of ik net zoveel zin had in de sprong als hij. Natuurlijk was ik dat en snel hees hij mij met z’n team in een pak met een leuk mutsje erbij.
Er hangt me daar trouwens toch een fijne sfeer, het voelde als thuiskomen. Iedereen is zo vriendelijk en mega (!) enthousiast. Iedereen is daar dan ook vrijwillig en krijgen niet betaald. Ze hebben het dan ook niet over een organisatie maar over “de club” (Umeå Fallskärmsklubb).
En dan spring je ineens uit een fucking vliegtuig!
Daar ging ik dan hoor, in het vliegtuigje omhoog, steeds checken op Johan z’n “horloge” hoe hoog we zaten. 1000 meter, 2000 meter, 2500 meter, de spanning begon op te lopen. Ineens gaf iedereen elkaar een speciale boks, handen langs mekaar, boks en dan pink en wijsvinger naar buiten terwijl ze deze hand heen en weer bewogen. Snap je het een beetje?
Goed, maakt ook helemaal niet uit, maar het betekende dus: “have a nice jump, I’ll see you when you land”. Al was het maar een boks, het gevoel van verbinding was direct aanwezig. 3025 meter, tijd om te springen! Ik zit me toch ineens in een onnatuurlijke houding en voordat ik het weet vallen we met 192 km/uur naar beneden.
Het is echt even heavy wel, ik bedoel goh, je springt uit een fucking vliegtuig! Toch vielen de kriebels in mijn buik zo ontzettend mee, ik heb er in achtbanen meer last van. Na een toffe vrije val van 36 seconden lang, hangen we alweer in de parachute. Het filmpje kan je hier bekijken!
“Now you know why the birds sing”
Nee, het uitzicht valt niet te vergelijken met dat uit een vliegtuigraampje. Dit is serieus tien keer beter dan dat! Ik zag Finland liggen en mocht op een gegeven moment de parachute in eigen handen nemen om te draaien naar wat ik wilde zien.
Wat was dat een top gevoel zeg… Kan ik weer terug? De veiligheidsbril kon af en ik heb me nog nooit zo dicht tegen het ultieme vrijheidsgevoel gevoeld. Ik ben zo’n planner, maar dit was een van de weinige momenten dat ik écht even alles los kon laten. Geen stress, geen gedachten, geen zorgen, alleen maar genieten. Zoals Johan zei: “Now you know why the birds sing”.
Tags: parachutespringen, skydiven, umea, Zweden
