Tip van de dag: stel de eerste zwangerschapstest 3 maanden uit (als je denkt zwanger te zijn en het oké vindt om een baby te krijgen natuurlijk). Het klinkt misschien vreemd, maar het is echt waar. Zodra je weet dat je zwanger bent krijg je ineens allemaal zwangerschapskwaaltjes. Alsof je besef dat aanstuurt of zo… De zwangerschapskwaaltjes die ik had, die wil je echt niet, trust me…
Onderbroek uit en benen wijd
Een week na mijn vorige afspraak bij de huisarts mag ik weer langskomen voor een echo. Mijn moeder en mijn vriend zitten naast me in de wachtkamer. Opeens hoor ik een bekende stem wat mopperen over een fiets. “Is dat opa?!” Ik kijk mijn moeder geschrokken aan. (Ik zal mijn moeder even kort toelichten. Als mijn moeder in gesprek is hoort zij niks anders dan de stem van degene met wie zij praat. Zij was op dit moment in gesprek met mijn vriend). “Wat? Waar?” antwoordt ze. De deur van de wachtkamer gaat open. En ja hoor mijn opa komt binnengelopen. Is toch net een soapserie dit, what is the chance?
Ik beeld mij in wat er door mijn opa’s hoofd heen zal gaan. ‘Hmm Shadi, Noël en mijn dochter Susan ook hier, hebben zij ook allemaal een afspraak bij de dokter?’ Gelijk vraag ik aan mijn opa waarom hij bij de huisarts moet komen. Ik ben namelijk nog zo pril zwanger dat het nog fout kan gaan. Ik wil mijn opa niet te vroeg blij maken met een achterkleinkind. Mijn dokter (niet die vrouw die ik bij mijn vorige afspraak had, thank god) komt de wachtruimte binnengelopen en roept mijn naam. Ik en mijn moeder staan op en lopen met hem mee. Noël voelt zich verplicht te blijven zitten zodat mijn opa geen argwaan krijgt.
Mijn moeder en ik gaan zitten en we leggen de huisarts uit waarom de vader van mijn baby nog in de wachtkamer zit. Mijn moeder kijkt bedenkelijk en zegt plots: “Nee Shadi dit is de eerste echo van jullie baby, dit mag Noël echt niet missen”. Ze loopt de kamer weer uit en roept Noël. Mijn opa zal het nu wel doorhebben. Het lot heeft het zo bepaald, mijn opa zal hier wel met een reden moeten zijn zeg ik tegen mezelf. Noël komt binnen en de huisarts stelt wat vragen. Aan het einde van zijn overhoring zegt hij; “nou Shadi, trek je broek en onderbroek maar uit.” Mijn maag trekt samen en ik voel mij misselijk en zenuwachtig worden. Uhm wat? Ik krijg een lichte paniekaanval. Sinds wanneer doe je echo’s in je nakie? Met een echo smeren ze toch van dat gel achtige spul op je buik en gaan ze met zo’n rondvormige staaf over je buik heen?
Blijkbaar krijg je bij een prille zwangerschap een inwendige echo. Fijn. Kon niemand mij hiervan op de hoogte stellen? Als ik iets verschrikkelijk vind is het wel wijdbeens op een stoel liggen in mijn nakie, maar we zijn er nu al dus ik doe maar wat van mij verwacht wordt. Heerlijk deze ongemakkelijke procedure, ook nog eens met publiek (moeders en boyfriend). Een soort dildo achtige staaf wordt bij mij ingebracht. Sorry voor de details maar ik schrijf het toch maar aangezien ik dit wél graag had willen lezen.
Ik heb gewoon zero mentale voorbereiding kunnen toepassen door mijn onwetendheid. Ik denk er maar niet te veel bij na en kijk op het schermpje. Ik zie een heel klein erwtje met in het midden een kloppend wit stipje. De muis op het scherm beweegt naar het witte kloppende stipje en de huisarts vertelt mij dat ik kijk naar mijn baby’s hartje. Op dat moment ben ik helemaal vergeten dat ik een staaf tussen mijn benen heb en in mijn nakie op een stoel lig. Ik voel me zo onwijs trots op mijn kleine erwt. De huisarts print wat foto’s en vertelt mij dat ik ongeveer 6 weken zwanger ben.
Geen eten, geen kots
De volgende ochtend word ik doodmoe en kotsmisselijk wakker. Ik heb nergens trek in. Als ik aan eten denk draait mijn maag zich om en krijg ik braakneigingen. Ik slaap, ik slaap de hele dag… Dat terwijl ik net een baan op het Compaen heb, ik maak me onwijs zorgen. Nu al heb ik mezelf een hele week ziek gemeld. Straks denken ze dat ik me aanstel, straks wordt mijn contract niet verlengd als ik laat weten dat ik zwanger ben. Ik besluit naar werk te gaan, ook al voel ik me echt heel beroerd, mijn baan is op dit moment te belangrijk.
Ik besluit in de ochtenden niks te eten zodat ik ook niks hoef uit te kotsen. Na dit 3 dagen te hebben gedaan val ik flauw op mijn werk. Ik word afgemeld en ben weer ziek thuis. Die maandag daarop ga ik weer hondsberoerd naar mijn werk. Mijn leidinggevende roept mij bij zich, hij weet dat ik ben flauwgevallen en wilt weten of het wel goed met mij gaat. Iedereen die mij op dit moment zou zien, zou weten dat ik mij niet beter voel. Ik zie eruit als een lopend skelet…
Inmiddels ben ik 7 kilo afgevallen, ik besluit mijn leidinggevende te vertellen dat ik zwanger ben en dat er dus niks ernstigs aan de hand is. Hij reageert hier heel goed op, totaal niet zoals ik had verwacht. Tijdens het gesprek laat hij zelfs al weten dat hij voor volgend schooljaar mijn opleiding wilt vergoeden. Met andere woorden, hij wilt dat ik volgend schooljaar nog werkzaam ben. Ondanks het feit dat ik me zo ziek voel, ben ik zó blij. Vervolgens besluiten we samen dat ik halve dagen ga werken. Ik mag om 10:00 uur beginnen en om 14:00 uur weer naar huis. Op deze manier kan ik het volhouden.
Moeder natuur neemt maatregelen
Eten wilt nog steeds niet echt lukken. Zodra ik iets van vezels binnen heb, komt het er gelijk weer uit. Ik heb trek in aardbeien, ik eet echt onwijs veel aardbeien. Op de verpakking van mijn doosje aardbeien lees ik dat aardbeien rijk zijn aan foliumzuur. Hoe geweldig werkt de natuur? Foliumzuur is erg belangrijk in de eerste maanden van je zwangerschap. Blijkbaar krijg ik te kort binnen waardoor ik continu aardbeien wil eten. Naast aardbeien lukt het me ook om beschuit met muisjes binnen te houden.
‘Ze lijkt op haar papa, ze houdt van zoetigheid.’ Iedereen verbaast zich erover dat ik altijd praat over ‘ze’ wanneer ik refereer naar de baby. Het gaat vanzelf. Ik voel gewoon dat ze een meisje is. Zelf houd ik echt van hartige snacks en hartig eten. Mijn vriend is daarin echt tegenovergesteld, hij is echt een zoetekauw. Ik ben benieuwd wat ze nog meer van haar papa heeft. De morning after pil negeren lijkt erg op mijn karakter te duiden. Gewoon lekker het tegenovergestelde doen van wat er van je verwacht wordt. Gelukkig maar, je bent nog maar een klein erwtje maar inmiddels kan en wil ik je al niet meer wegdenken.
Volgende week krijgen mijn vriend en ik de sleutel van ons appartementje, hebben we weer een echo, krijg ik ontzettende rugpijn, vertellen wij aan degenen die nog niet afweten van mijn zwangerschap dat ik zwanger ben (bijna iedereen weet het al thanks to moeders die te enthousiast is en het niet voor zich kan houden) en gaan we aan de klus.
