Het is eindelijk 1 november 2016. Ik heb al zo lang uitgekeken naar deze dag. Om half 1 word ik verwacht bij de ingang van mijn aanstaande woningcomplex. De afgelopen weken heb ik me verstopt in mijn bed. Ik voelde me zo beroerd, het enige wat ik wilde was slapen. Thuis hangt er ook nog eens een hele verdrietige sfeer vanwege het vertrek van mijn moeder, de sleutel van ons appartementje is meer dan nodig. 

Hoezo een tag?

In mijn hoofd ben ik al helemaal aan het bedenken hoe ik straks op Instagram zo’n goals foto ga posten van mijn appartement sleuteltjes. Helaas wordt mijn fantasie de grond in getrapt op het moment dat ik de sleutel zie. Het is zo’n stomme tag. Mijn huissleutel is geen fysieke sleutel maar een soort badge die je tegen de deurknop aanhoudt. Het werkt elektrisch zeg maar, heel stom. Gelukkig is het maar een kleine tegenvaller want mijn appartement is geweldig. Het liefst wil ik nu al beginnen met de muren verven en de vloer leggen maar helaas voel ik me nog steeds verschrikkelijk misselijk en moet ik wachten tot het weekend is want dan is Noël (mijn vriend) vrij van werk.

Move, move, move

Het appartement is al snel bewoonbaar. Mijn moeder en Noël hebben echt als twee paarden gewerkt. De vloer is praktisch klaar (op de berging en de plinten na), de muren zijn geverfd en de kasten zijn in elkaar gezet. Jeanine, de moeder van Noël, heeft de eettafel heel mooi en netjes zwart geverfd en onze bank is inmiddels ook geleverd. Het bed van Noël binnenkrijgen was nog een uitdaging aangezien hij een kingsize bed heeft, maar zelfs dat hebben we voor elkaar gekregen. Ook zijn de wasmachine, droger en koelkast geleverd.

Binnen een dag zijn al mijn spullen overgebracht en blijven wij eindelijk slapen in ons appartement. Ik kan niet goed omschrijven hoe dat voelt. Wel weet ik dat ik het heel erg nodig heb. Mijn moeder is weggegaan uit het ouderlijk huis en mijn broer, zusjes en ik bleven over met een hele verdrietige ontroostbare vader. Doordat mijn vader zijn verdriet heel erg neerlegt bij mij heb ik eigenlijk nooit echt tijd voor mijn eigen verdriet.

Ik besef heel erg goed dat ik zwanger ben en ik wil me niet te vaak verdrietig of gestresst voelen omdat ik weet dat dit invloed heeft op mijn baby. Daarom besluit ik mij heel zakelijk op te stellen als het de scheiding van mijn ouders betreft. Mijn gevoelens daarover schuif ik aan de kant en ik probeer mij te focussen op de zwangerschap.

Mijn misselijkheid is over op het moment dat ik precies 12 weken zwanger ben. Iedereen vertelde me dit al, maar het leek mij maar onwaarschijnlijk. Helaas maakt de misselijkheid plaats voor ontzettende onderrugpijn. Tijdens de hele verhuizing heb ik alleen maar tegen de kachel aangezeten, één omdat ik het altijd koud heb twee omdat mijn rug zoveel zeer doet en drie omdat ik toch niet mag tillen. Ik fungeerde als een soort van vervelende teamleider. “Ja, zet daar maar neer Noël, ohh en mam, wanneer gaan jullie de kasten in elkaar zetten?” Doodvermoeiend waarschijnlijk, sorry!

Ons appartement komt als een soort lifeboat van pas. Iedereen vlucht er naar toe. Mijn broer en zusjes komen veel over de vloer, maar ook mijn vader en moeder (apart van elkaar) komen vaak langs. Wat voorheen ons thuis was vinden we allemaal een beetje terug in het appartementje van Noël en mij.

21 Mei, de uitgerekende datum

Dan is het eindelijk zo ver: dé 12 weken echo. De witte stip is een baby, je ziet handjes, voetjes, hoofdje, neusje, mondje, echt alles! De baby zet zichzelf af en beweegt heen en weer. Heel bijzonder om te mogen zien. Het gaat goed, de baby groeit naar behoren. De kans op een miskraam is aanzienlijk kleiner geworden en Noël en ik kunnen eindelijk het nieuws gaan delen met onze naasten.

Ik besluit een romper te laten maken met op de achterkant dezelfde bedrukking als Noëls t-shirts van het kledingmerk Susudio waarvoor hij werkt. Zijn t-shirt, mijn omslagshirt en de romper van Susudio op één foto. Deze ga ik dan delen op social media. Voordat ik dit doe laat ik wel de familie al weten dat ik zwanger ben. Ik vind namelijk dat ik dat persoonlijk hoor te doen. Mijn neef Alex laat een traantje vallen wanneer ik het aankondig. Hij is mijn oudste neef en is ontroerd. Onze opa en oma zullen overgrootouders worden en de druk valt weg van Alex’ schouders  (hij voelde zich, als oudste kleinkind, het meest verantwoordelijk hiervoor).

Tussen de chaos van de scheiding door kunnen wij ons allemaal weer even blij voelen. De baby is gezond en heeft de 12 weken grens gepasseerd. Nu kunnen we gaan uitkijken naar de onthulling van het geslacht van de baby. Mijn vriendinnetje Sam besluit dat ik een baby gender reveal party verdien. Hierover zal ik volgende week gaan vertellen!

Tags: 12 weken, echo, zwangerschap