We komen aan bij het ziekenhuis en Noël parkeert de deur voor de ingang van de eerste hulp. Noëls auto is een golf 5 formule 1 uitvoering ofzo. En nee, dat zeg ik niet omdat ie zo hard kan rijden maar dat zeg ik omdat die auto zo verdomd laag bij de grond zit. In en uitstappen was met die dikke buik altijd al een drama, nu met deze weeën-storm erbij is het gewoon onmogelijk.
Give me a break!
Noël rent naar de bijrijders kant en doet de autodeur voor mij open. Hij trekt mij uit de auto en gelijk hang ik weer aan zijn nek. “Nee, wacht, ik moet even wachten”. Ik voel dat de wee bijna bij zijn piek is. “Oké, ja”. Ik zet 3 stappen richting de ingang van de eerste hulp en weer sla ik mijn armen om Noëls nek heen. “Nee, stop, ssssssh.” Het is dodelijk. Het voelt alsof er een golf recht in je gezicht klapt, en wanneer je net boven water komt en een klein beetje lucht hebt kunnen happen slaat de volgende golf in je gezicht.
De verloskundige komt met een rolstoel aan. “Hier Shadi ga maar zitten.” “Nee, ik kan echt niet zitten, ik moet lopen.” Ik voel de weeën zo heftig in mijn rug, billen en bovenbenen dat ik er echt niet aan moet denken om op mijn billen/benen te gaan zitten. Ik denk dat de weg naar de verloskamer ongeveer 15 minuten heeft geduurd. Ik moet om de 10 seconde stoppen en weer hangen aan Noëls nek.
No time for jokes
In de verloskamer wordt een baarkruk voor mij neergezet. Ik zit erop en Noël zit achter mij. Ik leun tegen zijn borst aan en leg mijn hoofd achterover leunend op zijn schouder. Ik denk dat ik in deze houding nog 3 weeën heb opgevangen wanneer ik plots ineens keihard begin te persen. Het gaat vanzelf ik kan het niet helpen. “Ik moet persen!” schreeuw ik een beetje in paniek.
Mijn verloskundige blijft heel rustig en antwoord met: “Dat is geen probleem Shadi, ga maar persen”. Ik ben zo blij, ze gelooft mij! Ze hoeft niet te voelen of ik wel 10 cm ontsluiting heb. Inmiddels heeft mijn lichaam zoveel endorfines afgegeven om de pijn te stillen, dat ik helemaal high ben geworden. Het persen voelt heerlijk en ik ben helemaal in mijn eigen wereldje. Het persen put mij uit en ik zeg heel dromerig dat ik niet meer kan. Noël spreekt mij moed in en de verloskundige probeert een grapje te maken: “De baby zoekt even naar de uitgang Shadi”. Ik heb op dit moment geen gevoel voor humor en antwoord heel geïrriteerd: “er is maar één uitgang”.
Verborgen talent van Noël
De verloskundige zegt de hele bevalling niks meer. Noël is mijn coach. Elke keer nog voordat ik mijn eigen wee voel zegt hij: “oké Shadi, adem in, er komt weer een wee”. De eerste keer dat hij dit zegt denk ik ‘wat lul je nou, alsof jij weet wanneer ik een wee heb’. Maar wanneer ik merk dat hij telkens gelijk heeft begin ik me op zijn stem te concentreren. Noël zit achter mij en vlak voordat er een wee komt ziet hij mijn rugvleugels naar buiten komen. Hierdoor weet hij precies wanneer ik een wee moet opvangen.
De verloskundige stelt voor om van de baarkruk te verplaatsen naar het bed. Ik vind het goed zolang ik maar niet op mijn rug hoef te liggen. Het hoofdeinde van het bed wordt helemaal verticaal gezet. Ik leg mijn armen op het uiteinde van het hoofdeinde, ik zit dus in een soort van hondjes positie maar dan met mijn bovenlichaam omhoog geleund. Mijn buik richt naar het matras toe en mijn rug wijst naar het plafond. Ik kies bewust voor deze positie omdat de zwaartekracht nu in mijn voordeel werkt. Noël staat naast mij en wrijft over mijn rug. In mijn hoofd speelt een soort van animatie voorstelling van de bevalling af. Ik zie hoe ik bij elke pers mijn baby een klein stukje verder het geboortekanaal induw. Helaas floept het hoofdje ook steeds weer terug wanneer de wee voorbij is.
Hoe bedoel je maatregelen?
Na een tijdje hoor ik ineens weer de stem van mijn verloskundige: “Uhm Shadi, je bent nu al ongeveer een uur en een kwartier aan het persen. Als de baby niet binnen nu en 10 minuten geboren wordt zullen we andere maatregelen moeten nemen.” Ik ben het hier totaal niet mee eens. Ik zit helemaal in mijn zone, het persen gaat naar mijn idee prima. “Hoe bedoel je? Wat voor maatregelen?” vraag ik, opnieuw een beetje geïrriteerd.
“Nou dan moet ik je wee-opwekkers toedienen zodat de weeën heftiger worden of moet ik een vacuümpomp gebruiken”. Ik antwoord met: “Nee, ik wil het zelf doen.” En dat wil ik ook echt. Beide opties die de verloskundige heeft genoemd kunnen een baby traumatiseren waardoor ze vervolgens erg huilerig kan worden. Tot nu toe is ze erg relaxt en is haar hartslag erg constant gebleven. Ik kies ervoor een tandje bij te persen. Ik voel een wee opkomen en pers zowat mijn ogen uit mijn lichaam.
Wanneer ik voel dat de wee wegebt, voel ik ook dat de baby weer weg wilt glippen uit mijn geboortekanaal. No way. Met mijn buikspieren probeer ik het hoofdje vast te houden op zijn plaats. Dit vindt de baby niet zo’n leuk idee. Ik voel hoe zij zich afzet tegen de binnenkant van mijn buik en opeens begint het hevig te branden tussen mijn benen. Noël zegt dat ik moet persen en ik hoor paniek in zijn stem. Doordat ik omgedraaid lig kan ik niet zien wat er gebeurd. Ineens voel ik dat de verloskundige aan het hoofdje van mijn baby begint te trekken en draaien. Ik heb geen wee, dus ik voel letterlijk alles. Ik voel gewoon dat ik van beneden helemaal opengetrokken word. Het interesseert me niet. Ik begin als een gek te persen. Door de paniek in Noëls stem ben ik ook lichtelijk in paniek geraakt. Ik pers zo hard als ik kan en ik voel ineens dat de baby uit me glijdt. Ik ben opgelucht. “Noël, waarom huilt ze niet? Noël, ik hoor haar niet huilen!” Ik raak in paniek.
Ineens hoor ik een zachte kreet. “Ze heeft al gehuild schat maak je niet druk” antwoordt Noël. “Hier komt je Baby Shadi.” Ze wordt onder mijn poortje door aan mij gegeven. Wat er dan door mij heen gaat kan ik met geen woorden beschrijven. Ik ben zo trots, gelukkig, verbaasd, blij en emotioneel op hetzelfde moment. Ik ben in shock van hoe dik en groot ze is. De verloskundige ook, ze laat mij weten dat ze niet had verwacht dat mijn baby 4.3 kilo zou zijn. 4.3 kilo mensen! En dat met een vegan dieet. Zoveel mensen hebben gezegd dat ik vlees moest eten tijdens mijn zwangerschap, want anders zou ik een hele kleine baby krijgen. Ha, niet waar dus! Ivy Jean Amanda heeft het tegendeel bewezen. Ik ben verliefd. Ik heb alleen nog maar oog voor Ivy en voor Noël. Ik ben zo ontzettend trots op ons.
Als superwoman ter wereld komen
De verloskundige laat mij weten dat ik een hele prestatie heb geleverd. Voor het eerst bevallen van een kindje van 4.3 kilo is heel wat. Nu had ivy ook nog eens haar handje meegenomen in het geboorte kanaal. Haar handje zat naast haar gezicht met daaromheen de navelstreng gewikkeld. Toen zij zichzelf dus afzette naar buiten werd zij helemaal blauw omdat de navelstreng haar keel afknelde. Daarom raakte iedereen in paniek. Gelukkig heb ik het zelf niet gezien en is het allemaal goed gekomen.
“Ik ga de familie roepen mop”. Noël loopt de verloskamer uit.
Volgende week sluit ik mijn bevallingsverhaal af met onderander Ivy’s eerste selfie.
