Wanneer ik teveel emoties voel of teveel stress ervaar ontstaat er een soort van kortsluiting in mijn hoofd en ga ik heel praktisch handelen. Oké ik ben zwanger wat nu?

Niaz en ik zijn van de schrik bekomen en vervolgen onze dagelijkse bezigheden. Ik kijk op mijn telefoon en besef dat ik mijn wekker blijkbaar een uur te laat heb gezet want het is al 9:30 uur. Om 08:30 moest ik op mijn werk zijn. Fijn. Ik begin me te haasten en binnen een kwartier sta ik buiten en loop ik naar mijn werk. Ik werk op een VMBO school als onderwijsassistente. Om 10:45 uur heb ik de afspraak bij de huisarts. Zal ik opnieuw een test moeten doen? Zal er gelijk een echo worden gemaakt? Is de baby wel gezond ondanks de morning after pil? Allerlei vragen spoken er door mijn hoofd. Ik besluit dat ik niet alleen naar de huisarts wil gaan en bel Niaz. Niaz heeft de eerste drie lesuren van school uitval en wilt heel graag met mij mee. Thank god.

Op werk voer ik niks uit. Ik blijf naar de klok kijken. De afspraak met de huisarts stond al dus mijn werkgever is ervan op de hoogte dat ik even weg zal zijn. Eindelijk is het 10:30 uur. Niaz staat voor de school en samen lopen we naar de huisarts.

Wat denkt zij? Is ze van de kinderpolitie ofzo?

“Eens even kijken, je hebt de morning after pil geslikt maar je bent inmiddels 7 dagen over tijd?” Mijn huisarts kijkt in de computer en vervolgens naar mij. “Uhm ja dat klopt, maar ik weet inmiddels waarom. Ik ben zwanger.” De huisarts begint me gelijk een hele preek te geven over wat de mogelijkheden zijn. Ik ben verbaasd en op hetzelfde moment een beetje beledigd.

Geen felicitatie niks? Omdat ik jong ben gaat ze er gelijk van uit dat dit kindje niet gewenst is? Ik vond het nogal wat. Het lijkt alsof ze de irritatie van mijn gezicht afleest. “Ga je nog naar school Shadi?” Ze behandelt mij alsof ik een kind ben die na al mama’s waarschuwingen toch struikelt over loszittende veters. “Ja ik ga naar school, maar wel deeltijd, dat houdt in: een dag en een avond in de week”. Ik hoor dat ik mezelf op een verdedigende manier opstel. “Stel je laat deze baby geboren worden Shadi, heb je dan een plek waar deze baby kan opgroeien?” Wat denkt zij? Is ze van de kinderpolitie ofzo? “Ja. Mijn vriend en ik gaan per 1 november samenwonen in een 2 kamer appartement”. “Ah dus jullie hebben nog nooit samengewoond?” Haar toon staat me niet aan en ik voel dat ik vanbinnen begin te koken.

Adem in, adem uit. “Nee officieel niet, maar afgelopen maanden ben ik eigenlijk alleen maar bij hem en zijn moeder thuis geweest dus ja dat is praktisch hetzelfde.” Ze begint wat te tikken op haar toetsenbord en kijkt vervolgens op een denigrerende manier over haar bril naar mij. “Hoe zit het qua inkomen?” Ze denkt mij op dit punt te kunnen pakken. NO B*TCH, excuse my language. “Wij verdienen samen meer dan de gemiddelde Nederlander per maand.” Oké, dit is niet precies hoe ik reageerde. Ik gaf haar direct het precieze getal van wat ik en mijn vriend maandelijks samen verdienen, ik vind het alleen wat ongepast dat ook zo in dit artikel te noemen, vandaar.

Nu lijkt de huisarts geïrriteerd. “Oke Shadi, dus als ik het goed begrijp zijn er praktisch geen bezwaren tegen dit kind?” “Dat begrijpt u goed ja”. Ze kijkt nu nog geïrriteerder. “Hoe zit het emotioneel?” Ik heb geen zin meer in deze vrouw. Ik snap dat sommige jongen vrouwen misschien iets hebben aan deze manier van het ‘probleem’ benaderen maar ik totaal niet. Ik laat haar weten dat ik er koste wat het kost het beste van ga maken en dat de baby hartstikke welkom is. De huisarts sluit af met wat voorlichting websites en adviseert mij om er echt nog even goed over na te denken. “Daaaaaaaaag!”

Niaz en ik staan buiten en lopen weg van de huisartsenpraktijk. Na een minuut of 5 zegt Niaz: “ligt het aan mij of was dit gesprek echt heel raar?” “Nee Niaz ligt niet aan jou, ik wilde haar wurgen.” We lopen verder en praten over hoe belachelijk we het gesprek vonden. Niaz gaat door naar school en ik loop terug naar mijn werk.

Beste reactie ooit

Het knaagt aan me. Ik moet het kwijt. Ik bel mijn beste vriendinnetje Sam. “Oké Sam, don’t freak out.” “Wat? Wat?” Ik hoor een lichte angst in haar stem. “Ik ben zwanger”. Sam heeft letterlijk de beste reactie die er bestaat en geeft mij op dit moment precies wat ik nodig heb. “Omg, zo leuk!! Oh mijn god, Shadi, ik ben zo blij voor je! Jij kan dit, je gaat echt een geweldige moeder zijn!” Ze moet huilen, Sam is altijd een beetje over-emotioneel. Ik huil ook, dat weet ze niet. Ja Sam, ik kan huilen, je merkt het alleen niet door de telefoon, het is geluidloos. We hebben het over mijn achterlijke gesprek met de huisarts en over hoe ik het aan mijn ouders ga vertellen. Sam steekt me een hart onder de riem en ik voel me weer helemaal goed.

Na mijn werk rijd ik naar mijn moeder toe. Ik moet het haar vertellen. “Uhm ja mam, ik heb dus vanochtend een zwangerschapstest gedaan, want zoals je al wist was ik 7 dagen over tijd en ja ik ben dus zwanger.” Mijn moeder kijkt me met grote ogen aan. “Neeeeeeeeee” Ze zegt het lachend hoor! “Ik ga je feliciteren, want je gaat dit houden.” Ze feliciteert mij en bekomt een beetje van de schrik. Vlak na de vreugde slaat bij ons beide de paniek toe. Hoe gaan we dit aan je vader vertellen? Ik denk dat elke vader het moeilijk zal vinden om te horen dat zijn eerste dochter zwanger is op jonge leeftijd. We besluiten een gezinsinterventie te organiseren.

De gezinsinterventie

We stelden het een weekend uit. Mijn broer Ramin, zusjes Niaz en Sama, mijn vriend Noël en mijn ouders zijn dinsdag avond bij elkaar geroepen en zitten in de woonkamer. Na heel wat uitstel van mij begin ik. “Oké, ik heb jullie allemaal bij elkaar gehaald omdat ik wil laten weten dat ik zwanger ben.” “Mijn broer en zusjes moeten huilen van blijdschap.” Ik ontvang een knuffel van mijn broer en hij laat me weten dat hij trots op me is en dat ik het kan. Er valt een stilte. Na een seconde of 10 laat mijn vader zich horen. Hij is boos en teleurgesteld. Ik ga niet herhalen wat mijn vader allemaal heeft gezegd want ik wil hem hier niet voor afvallen in dit artikel. Laten we het erop houden dat hij na verloop van tijd aan het idee is gaan wennen en ook is gaan genieten van het feit dat hij opa zou gaan worden.

Mijn zwangerschap bevatte heel weinig ups en eigenlijk een heleboel downs. Maar daarover volgende week meer!

Tags: baby, huisarts, jong moeder, zwangerschap