Verdomme. Weer heb ik niks gevoeld vannacht. Gisteren was ik 40 weken zwanger en op de een of andere manier hoopte ik dat ik in de nacht wakker zou worden van een pijnscheut (oftewel een wee). Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 7 uur is. Over een uurtje gaat de wekker van mijn vriend, hij zal dan naar zijn werk moeten. Ik word onrustig van het idee dat ik vandaag alleen door moet brengen…

Het is erg mooi weer en snikheet in onze kamer. Ik kijk naar mijn vriend en zie dat hij al wakker is. Hij zegt dat hij zich niet lekker voelt, last van zijn darmen. Gelijk zie ik een kans: “Babe, dan meld jij je toch gewoon ziek, ik heb je liever ook thuis vandaag.” Ik zie twijfel in mijn vriend zijn ogen. Shit, ik wil niet dat hij naar zijn werk gaat. “Mop, wist je dat vrouwen een naderende bevalling vaak aanvoelen? Dan worden ze onrustig. Het idee dat jij nu naar werk gaat maakt mij onrustig. Blijf alsjeblieft thuis.” Noël kijkt me aan en zegt: “Ik ga mijn baas wel even appen, kijken wat hij zegt.”

Blijf alsjeblieft thuis

Gelukkig reageert Noëls baas heel erg begripvol en lief. Hij mag vandaag thuisblijven. We vallen beiden weer in slaap en rond 11 uur word ik weer wakker. Ik voel een soort van krampje in mijn onderrug (ik moet krampje zeggen want ik voel het echt haast niet, het is dat ik me extreem focus op elk pijntje/krampje aangezien ik 40 weken plus 1 dag zwanger ben). Na een minuut of 5 voel ik het weer. Er gaat een belletje rinkelen maar ik wil me niet te snel verheugen.

Na ongeveer een half uur heb ik zeker 6 keer zo’n krampje gevoeld. Ik kijk naast me en zie dat Noël wakker is. “En? Voel je al wat?” vraagt hij. Hoe dan? Heeft hij een zesde zintuig ofzo? Hij kijkt verbaast als ik niet gelijk nee schud. “Nou eigenlijk voel ik wel wat om de 5 minuten ofzo maar het is zo lichtjes ik weet niet zeker of het weeën zijn.” We besluiten op te gaan staan en samen wat te ontbijten. Noël is inmiddels naar de wc geweest (sorry schat) en voelt zich gelijk een stuk beter. Ik ga ook naar de wc en zie dat ik een soort van lange witte sliert heb achtergelaten samen met mijn plas. Ik voel een vreugdedansje opkomen. Heb ik mijn slijmprop deels verloren? Ga ik echt bevallen?!

Vol trots maak ik een foto van mijn wc-prestatie en die laat ik vervolgens zien aan Noël. Hij kijkt hier niet meer van op, sinds de zwangerschap maak ik namelijk ook foto’s van mijn keutelpoep aangezien ik het er hilarisch vind uitzien. Ik heb last van een vreemde vorm van obstipatie ofzo. Noël wordt enthousiast, hij vraagt wat we gaan doen vandaag. “Wat moet ik doen schat? Blijven we thuis?” Ik heb totaal geen zin om thuis te blijven en de weeën af te wachten. Ik heb veel gelezen en weet dat de eerste weeën uren kunnen duren. Ik besluit dat we naar het strand gaan. Noël belt mijn broer, beste vriend Dario en Jeffrey op. Zij hebben ook wel zin in een dagje strand.

Weeën opwekken

We zitten op het strand en de vraag ‘hoe voel je je’ komt natuurlijk regelmatig voorbij. Ik antwoord met: “het is prima uit te houden hoor, alleen als ik zo’n wee voel kan ik even niet praten. Soms is ie toch best intens.” Mijn broer vindt het maar raar: “Maar Shadi moet je dan niet naar huis, straks gaat het ineens echt heftig worden, zit je hier op het strand.” Ik maak me er niet echt heel druk om, ik vertrouw erop dat mijn lichaam dat op tijd aangeeft. Ik kijk naar Noël en zeg: “zullen we naar het water lopen? Misschien zetten die weeën dan goed door.” We lopen helemaal naar de zee en weer terug, ik denk dat het zeker wel 2 km is geweest in totaal. En de weeën zetten inderdaad door want ik voel ze regelmatiger en heviger. Ik krijg wederom dat onrustige gevoel in mijn lichaam. Hetzelfde wat je voelt vlak voordat je een enge achtbaan ingaat. Ik zeg tegen Noël dat het wel tijd is om naar huis te gaan.

Onderweg naar huis vraag ik aan Noël of hij wilt bijhouden op zijn telefoon om de hoeveel minuten ik een wee voel. Het blijkt om de 5 minuten te zijn ongeveer. Mijn verloskundige liet mij weten dat ik dan moest bellen. Inmiddels is het 18:00 uur. Ik heb om 20:00 uur al een controle afspraak staan bij de verloskundige dus ik besluit niet te bellen maar het haar tijdens de afspraak te laten weten. We gaan bij mijn vader thuis barbecueën met elkaar. De verloskundige is namelijk een minuutje lopen bij mijn vader vandaan.

Ontsluiting ja of nee?

Tijdens de barbecue moet ik af en toe anders op mijn stoel gaan zitten om de wee om te vangen maar het blijft gewoon makkelijk te doen. Na het eten is het al snel 8 uur en lopen wij richting de verloskundige. Ik laat haar weten dat ik al een tijdje om de 5 minuten een wee voel. Aan haar gezicht is af te lezen dat ze het een beetje vreemd vindt aangezien ik ook verteld heb dat we naar het strand zijn geweest de hele dag. Ze vraagt aan mij of ik wil weten of ik al ontsluiting heb. Dat wil ik eigenlijk wel weten en word een beetje zenuwachtig, ik hoop echt niet dat ze gaat zeggen nou je zit op 1 cm ontsluiting.

De verloskundige voelt bij mij hoe wijd mijn baarmoedermond staat. Dit is echt geen fijn gevoel. Ik heb een hoge pijngrens maar dit voelt zo onaangenaam. Terwijl zij voelt krijg ik weer een wee en door haar vingers bij mijn baarmoedermond voel ik de wee in mijn onderrug, bovenbenen en buik. Ook voel ik een stekende pijn. Gelukkig is ze al snel klaar en laat ze mij weten dat ik op 4 a 5 cm ontsluiting zit. I’m happy. Met een heel blij gevoel gaan Noël en ik naar huis. We gaan vanavond of morgen eindelijk ons meisje ontmoeten! Dario gaat mee naar ons huis en mijn moeder komt later ook nog langs.

Puf, puf, puf

Het is inmiddels 23:00 uur. Mijn moeder praat met mij over dingen die haar dwars zitten. Ik laat haar weten dat het soms kan lijken alsof ik niet antwoord maar dat ik dan een wee weg puf. Ze vindt het spannend, ze weet dat het niet lang meer duurt voordat ze oma wordt. Mijn moeder gaat naar huis en ik besluit te gaan douchen. Onder de douche hurk ik door mijn knieën en leun ik met mijn armen op een krukje. De weeën worden intenser maar zijn voor mij nog prima op te vangen. Als dit bevallen is dan vind ik het reuze meevallen!

Noël laat me weten dat de weeën om de 3 minuten komen. Hij vraagt of hij de verloskundige moet bellen. “Nou ik denk dat het nog wel even gaat duren hoor, mensen zeggen altijd dat je doodgaat van de pijn enzo, ik vind het echt wel meevallen. Ik denk dat ik nog niet heel veel meer ontsluiting heb hoor.” Noël vindt het prima en vraagt of ik het goed vind als hij dan nog even gaat slapen. Ik vind het prima. Na een tijdje worden mijn weeën weer wat heviger. Plots herinner ik me dat Dario wilde blijven slapen. Ik vind dat ineens geen fijn idee meer. Straks begin ik te krijsen van de pijn ligt hij hier op de bank. Ik uit mijn twijfel over het logeerplan en Noël laat me weten dat hij Dario hiervan op de hoogte zal stellen. Dario begrijpt het en zegt: “vind je het goed als ik wel nog even hier op het gezamenlijk balkon met een vriendin ga chillen?” Dat vinden we goed.

’t Ballonnetje knapt

Ik besef dat ik waarschijnlijk vannacht ga bevallen en denk dat het misschien verstandig is nog even een dutje te doen. (Dat gaat natuurlijk nooit lukken met al die weeën, maar ik wil het toch proberen). Ik lig denk ik nog geen 2 minuten wanneer ik een intens harde pijn voel tussen mijn benen. Het voelt alsof er met een knuppel op mijn kruis wordt geslagen. Ik schiet omhoog, vraag me niet hoe, want mijn buikspieren werken al weken niet meer. En je hoort een soort knap. Ik besef dat mijn vliezen zijn gebroken.

Ik sprint naar de badkamer voor zover ik dat nog kan, zodra ik op de wc zit stroomt er allemaal doorzichtig vocht uit me met witte vlokjes erin. Ik weet dat mijn baby niet in het vruchtwater heeft gepoept door de heldere kleur. Meteen na het verliezen van mijn vruchtwater word ik overspoeld door een weeën-storm. Gelukkig hang ik nog boven het toilet want ik moet ook ineens poepen door de samentrekking van mijn baarmoeder en mijn buikspieren. Op de een of andere manier vind ik nog de kracht om te roepen: “Noël je moet nu de verloskundige bellen! Mijn vliezen zijn gebroken!”.

Noël rent gelijk naar voorraadkast want daarop staat het nummer van de verloskundige. Vervolgens weet hij niet wat hij aantreft in de badkamer. Met één arm leun ik tegen de muur, met de andere houd ik de wcbril vast mijn billen raken de bril niet maar die hangen erboven. Ik lijk een beetje op the excorsist denk ik, met mijn rug helemaal hol. Ik begin lichtelijk in paniek te raken. Zoals ik voorheen pauzes kreeg tussen mijn weeën zijn de pauzes nu helemaal verdwenen. Zodra de wee bijna over lijkt te zijn komt de volgende. Mijn benen beginnen te trillen en kunnen mijn bovenlichaam niet meer dragen. Ik sla mijn armen om Noëls nek heen en ga hangen. Doordat ik mijn spieren niet meer hoef te gebruiken voor het dragen van mijn lichaam wordt het opvangen van de weeën makkelijker.

Doe de auto open!

Na een minuut of 20 komt de verloskundige binnen. Het voelde echt als een eeuwigheid. Ze zegt dat ze voordat we wegkunnen toch echt nog mijn ontsluiting moet meten. Ik heb hier zó geen zin in! Ik moet liggen. Ik wil niet liggen. Ik voel de weeën het heftigst in mijn rug, als ik ga liggen wordt de pijn 3000 keer zo erg. Ik zet me eroverheen en ga liggen. Ze brengt haar vingers bij mij naar binnen en weer voel ik die stekende pijn. Ze kijkt geschrokken… “Uhm je zit al op 8 a 9 cm ontsluiting, we moeten nu direct naar het ziekenhuis. Ik ga bellen om te kijken of ze plek hebben”. Plek hebben?! Ik raak weer in paniek. Wat is dit voor iets achterlijks? Ik kan niet thuis bevallen, mijn kamer is daar te klein voor!

Gelukkig is er plek en kunnen we naar het ziekenhuis. Noël had Dario alvast de auto laten halen zodat ik niet ver hoef te lopen. Nog steeds blijven de weeën achter elkaar komen. Ik kom amper vooruit. Ik woon 5 hoog, voordat we bij de auto zijn, is het minstens 10 minuten later. Ik sta bij de auto en begrijp niet waarom Noël de autodeur niet voor mij opendoet. Heel geïrriteerd schreeuw ik: “Waarom doe je die verdomde auto niet open?!” “Dario heeft de autosleutel nog” is zijn antwoord. Op het moment dat ik alles en iedereen wil gaan uitschelden komt Dario aangerend. Hij wenst mij succes en zegt verder niks. Hij ziet aan mijn hoofd dat ik hem wil doodmaken. Sorry Dario, pregnant lady in labor you know… We rijden naar het ziekenhuis met 120 km/u voor mijn gevoel. Ik hang met mijn hoofd uit het raam.

Deel twee van mijn bevallingsverhaal lees je volgende week! Ik houd de spanning erin.

Tags: bevalling, moeder, weeën, zwangerschap