Ivy ligt aan mijn borst te drinken wanneer iedereen de ziekenhuiskamer in komt lopen. Mijn moeder, broer, beste vriend en schoonmoeder. Mijn zusjes zijn al meerdere keren gebeld maar hebben tot nu toe nog geen gehoor gegeven. Waarschijnlijk slapen zij nog. Mijn vader is onderweg en mijn beste vriendin Sam is ook ingelicht. Iedereen komt mij feliciteren en laat weten dat ze Ivy super groot vinden! Niemand had het zien aankomen, een klein reusje in mijn buik. 

Zijn we dat echt vergeten?

“Shadi als jij het goed vindt willen wij graag wat controles bij Ivy doen.” De zuster loopt naar mijn bed toe om Ivy te pakken. Ik geef toestemming. Vanaf mijn bed zie ik steeds een glimp van mijn baby. De kamer staat zo vol en iedereen wilt Ivy aanschouwen. De zuster controleert Ivy’s reflexen. Alles is in orde. Dario grijpt zijn kans wanneer de zuster Ivy wilt gaan aankleden. “Ik wil de eerste selfie van Ivy maken!” Zo gezegd, zo gedaan. Ivy staat met Dario op de foto ongeveer een halfuurtje nadat zij is geboren. Haar eerste selfie. Mijn moeder geeft de zuster Ivy’s kleertjes aan.

Eerst een pakje in maat 50, de zuster laat weten dat het niet gaat passen. Gelukkig heb ik ook maat 56 ingepakt. Samen met mijn moeder heb ik mijn vluchtkoffer ingepakt. “Shadi, ik kan de rompertjes niet vinden, heb je die wel ingepakt?” Ik kijk mijn moeder verbaasd aan. “Vraag je aan mij? We hebben het toch samen gedaan. Volgens mij hadden we alles afgevinkt van dat lijstje, als het er niet in zit zijn we het vergeten.” Mijn moeder haalt de hele tas leeg. Dit is echt iets voor mij en mijn moeder. Ik moet lachen. “Kan ook niet anders he, Ivy moet nu gewoon alvast accepteren dat haar moeder een ontzettende chaoot is, arm kind.” We lachen met elkaar. Ivy wordt aangekleed zonder romper. Heel zielig want maat 56 valt al erg klein, hierdoor is haar ruggetje soms bloot. Ik wikkel haar goed in een dekentje zodat ze er niet zo veel last van heeft.

Omdat Ivy zo groot geboren is en dat niet verwacht werd moeten wij 6 uurtjes in het ziekenhuis blijven. Ivy’s bloedsuikergehalte moet om de 2 uur gemeten worden. Niaz en Samà zijn inmiddels opgehaald door Dario. Ivy gaat bij iedereen op schoot. Sam en mijn vader komen tegelijk binnengelopen. De kamer staat vol met mensen en het maakt mij niet uit. Ik vind het heerlijk om te zien hoe iedereen vol liefde kijkt naar onze mooie baby. Er is zo veel liefde in de kamer te voelen, ik leef er helemaal van op. Nadat iedereen Ivy heeft vastgehouden wordt Ivy in een soort doorzichtig bedje op wieltjes gelegd. Ze slaapt. De visite is ook moe, zij zitten hier al vanaf 3 uur vannacht. Ze gaan naar huis en laten Noël en mij even uitrusten. Noël valt gelijk al in slaap, ik moet voorzichtig op gaan staan en mag gaan douchen. Ik zet mijn benen op de grond en het voelt zo raar om te staan zonder die dikke buik.

Het korset mag af!

Ik moet weer even mijn evenwicht vinden. Ik kan niet rechtop staan met mijn schouders achterover, mijn rug doet zo ontzettend veel pijn. Soms lig je verkeerd op je kussen en dan kan je de volgende dag amper je hoofd draaien, zo voelt het ongeveer, maar dan in mijn rug. Voorover gebogen loop ik naar de doucheruimte. Ademen voelt ook ineens heel vreemd, alsof er veel meer lucht in mijn longen komt na elke teug. Nu pas merk ik dat Ivy mijn longen heeft verdrukt. Het voelt alsof ik na 9 maanden eindelijk een te strak korset heb uit mogen trekken.

Ik kijk naar mijn voeten en zie dat ze nog steeds opgezwollen zijn, dat is helaas niet meteen weggetrokken. Het water voelt echt heerlijk op mijn rug. Ik neem de douchekop in mijn handen en blijf ongeveer 15 minuten zo staan. Eerlijk gezegd wachtte ik op de zuster die mij zou helpen met afdrogen en aankleden. Daar vergiste ik me dus in, de zuster komt niet om te helpen en ik moet het zelf doen. Ik vind het dood eng, ik zit namelijk nog aan een vochtinfuus of zo (ik weet geen eens wat ze aan me gekoppeld hebben, erg he!). Die hadden ze voor de zekerheid aangesloten omdat ik zoveel bloed had verloren.

De zuster kwam na 15 minuten om mij te vertellen dat het niet verstandig is zo lang te douchen. Ja mens, weet ik veel! Ik dacht dat jij me er ook weer onderuit zou halen. Naja, ik doe de douche uit en moet zitten, ik word extreem duizelig. De zuster ziet het en schrikt. Ze laat mij op de wc zitten en legt allemaal handdoeken over mij heen. Ik blijf denk ik 5 minuten zo zitten en dan sta ik rustig op. De zuster helpt mij met afdrogen. Ik mijn zin, maar het moest ook wel want ik had zo weinig energie. Door elke inspanning zou ik zomaar flauw kunnen vallen. Ze zegt dat ik me tussen mijn benen ook moet afdrogen. Ik durf het niet. Doordat Ivy er met grof geweld is uitgetrokken ben ik uitgescheurd, 7 hechtingen. Ik wil het daar niet aanraken, straks prikt het, of doet het pijn. Ze staat erop dat ik het afdroog, dus voorzichtig dep ik heel zachtjes en laat ik weten dat het droog is. Het voelt als één grote opgezwollen blauwe plek. Ik krijg een super groot maandverband in een gaas achtige onderbroek. Ik trek een heel lang susudio shirt van mijn vriend aan en word weer naar mijn bed begeleid. Ik val in slaap voor een kwartiertje.

Let’s go!

Ik krijg eten en wat te drinken. Na 6 uur is Ivy voor het laatst gecontroleerd, alles is goed. Noël en ik willen naar huis, maar we moeten wachten. Mijn infuus moet er nog uitgehaald worden en in totaal duurt het wachten daarop nog 1,5 uur. Om 13:30 uur kunnen wij eindelijk naar huis. Heel stom, ik had verwacht dat ik dat heel gek zou vinden. Dat ik naar binnen liep zonder kindje en naar buiten met, maar het voelt als de normaalste zaak ter wereld. Ik heb het gedaan alsof het niks was en nu ga ik lekker naar huis.

Mijn tip voor vrouwen die nog moeten bevallen, laat het over je heen komen. Probeer er niet tegen te vechten. Onthoud dat elke wee er eentje dichter bij je baby is en ontspan. Hoe gek het ook klinkt. Ik visualiseerde vanaf de weeënstorm in mijn hoofd wat er binnen in mijn lichaam gebeurde. Dit zorgde ook echt voor goede afleiding. Uiteindelijk heb ik het helemaal zonder enige vorm van pijnstilling gedaan. Mijn eigen lichaam heeft me van pijnstillers voorzien. Ik raakte helemaal in een soort van space en ik voelde me echt heerlijk, heel idioot eigenlijk!

Thuis is ons hele appartementje versierd door Dario, overal roze ballonnetjes en vlaggetjes. Hij heeft heerlijke kaneelbroodjes gemaakt voor ons, zelf is hij er niet. Gelijk stroomt ons huis weer vol met de familie. Iedereen wilt bij Ivy zijn en ik vind dat niet erg. Ik heb een overvloed aan energie. Eindelijk is ze er. Ik kan mijn ogen niet van haar af houden en voel me zo intens gelukkig…

Tags: baby, bevalling, hechtingen, Ivy, moeder