En dan heb je ineens een baby. Het voelt fantastisch maar tegelijkertijd heel erg onwerkelijk. Tijdens mijn zwangerschap vond ik het een heel eng idee dat mijn baby zo afhankelijk is van mij. Als ik haar niet voed, dan hongert ze gewoon uit. Ja logisch, zal je nu denken, maar ik vond dat best wel een hele grote verantwoordelijkheid en dat beangstigde mij. Nu ik haar zo zie liggen naast me, is de angst helemaal verdwenen. Zorgen voor haar is nu hetgeen wat ik het liefste doe. Mijn hele wereld draait om haar, er is geen ik meer het is vanaf nu altijd wij.

Back to normal, alhoewel, normal?

Het is 00:00 uur. Ivy heeft net haar laatste voeding gehad. Ze krijgt kunstvoeding de eerste drie dagen omdat ze zo flink is en mijn borstvoeding nog moet opkomen. Nee, je hebt niet gelijk borstvoeding, was het maar waar. De eerste 2 à 3 dagen komt er colostrum uit je borsten. Dit bevat extra veel afweerstoffen en is heel rijk aan eiwitten. Nu moet je niet denken dat er liters colostrum uit je borsten komen, denk meer aan druppels. Ik heb gekolfd om mijn melkklieren te stimuleren en er kwam ongeveer 10 milliliter colostrum uit beide borsten. Het ziet er doorzichtig en geelachtig uit. Ik leg Ivy om de 2 uur aan de borst zodat ze de colostrum binnenkrijgt en ook mijn melkklieren stimuleert voor de aanmaak van de melk.

Ivy is in slaap gevallen en ik leg haar in de cosleeper (een soort ledikantje dat je aan je bed schuift) naast mijn kant van het bed. De verloskundige had laten weten dat ik Ivy om 4 uur wakker moet maken voor een voeding. Ik bedacht dat Ivy vast zelf wel wakker zou worden als ze honger heeft dus ik besluit geen wekker te zetten. Het lijkt mij gewoon niet slim om haar natuurlijke ritme te verstoren. Op die manier gaat ze er juist aan wennen dat ze om 4 uur nog een voeding krijgt. Inmiddels voel ik dat ik dood moe ben van de afgelopen 24 uur en val ik snel in slaap. Mijn eerste nacht zonder dikke buik en plasbreak. Aan het einde van mijn zwangerschap moest ik elke nacht rond 4 uur naar de wc om mijn blaas te legen. Super irritant. En ik kan éindelijk weer op mijn buik slapen! Wat een heerlijkheid.

Wat heb ik gedaan!

Ik word wakker van het licht dat tussen mijn gordijnen door schijnt. Ik krijg een hartaanval. “Ivy is dood, kan niet anders. Waarom heeft ze niet gehuild vannacht? Ze moet toch eten! Oh mijn hemel, ik heb het helemaal fout gedaan, ik moest een wekker zetten. Ze kan zelf nog niet aangeven wanneer ze honger heeft en nu is ze dood.” Dit gaat allemaal door mijn hoofd in minder dan een seconde. Ik vlieg overeind en kijk naast mij in de cosleeper. Ademt ze? 10 seconden lang kijk ik geconcentreerd naar Ivy.

De deken gaat op en neer, ze ademt! Ik leg mijn gezicht heel dicht bij het hare en raak met mijn neus haar neusje aan. Ze ruikt zo lekker. Heel langzaam doet Ivy haar oogjes open en ik voel vlindertjes in elke kubieke centimeter van mijn lichaam. Ze is wakker, ze leeft! Ik trek het dekentje van haar af en til haar voorzichtig op. Ik heb wat kussens in mijn rug gelegd tegen de muur aan zodat ik comfortabel op bed kan liggen. Inmiddels is ook Noël wakker en ik zeg tegen hem: “schat het is gewoon 6 uur, Ivy heeft de hele nacht doorgeslapen, ik dacht dat ze dood was toen ik het licht zag schijnen.” Ik kijk Noël nog een beetje paniekerig aan, hij moet lachen. “Toch lekker! Heb jij even goed kunnen slapen.” Ik probeer Ivy aan mijn borst te leggen, maar dat is nog best ingewikkeld. Ik leg het voedingskussen op mijn schoot en dan gaat het beter. Het doet onwijs veel pijn… Gisteren deed het helemaal nog geen zeer, maar de pijn maakt mij niet uit. Ik vind het fantastisch dat ik haar kan voorzien van voeding. Noël staat op om haar kunstvoeding bij te maken en na het voeden slaapt Ivy alweer. Ik leg haar in de cosleeper en ga zelf ook weer slapen.

Geschenk uit de hemel

Om 8:30 uur word ik gebeld, het is de kraamverzorgster. Ze weet niet waar ze haar auto moet parkeren dus ik leg het haar telefonisch even uit. De kraamverzorgster is een hele lieve zorgzame vrouw uit Volendam. Ik vertel haar dat Ivy vannacht een voeding heeft overgeslagen en ik me nu een beetje zorgen maak. Zij vertelt mij dat ik me geen zorgen hoef te maken. Ivy had haar rust nodig, de bevalling is voor haar ook heel indrukwekkend geweest. De kraamverzorgster is echt een geschenk uit de hemel. Ik wil zo graag alles zelf doen maar mijn lichaam laat het niet toe. Ik kan amper rechtop staan omdat mijn rug zoveel zeer doet. Zitten op de bank of op een stoel is ook verschrikkelijk vanwege die opgezwollen blauwe plek tussen mijn benen maar daar moet ik doorheen want dat helpt tegen de zwelling.

Ik verschoon Ivy zelf, gelukkis staat mijn lichaam dat toe. De kraamverzorgster helpt mij met het aanleggen van Ivy wanneer zij moet drinken. Ze ziet aan mij dat ik pijn heb en laat mij weten dat er een crème is die je op je tepels mag smeren na het voeden. De wondjes op je tepel gaan door deze crème sneller helen. Ze stelt voor om het voor mij te halen. Ook heb ik borstkompressen nodig, dat zijn een soort van maandverbandjes voor je lekkende borsten. Lekken doen ze nog niet, maar dat gaan ze binnenkort wel doen. Met een heel boodschappenlijstje gaat de kraamverzorgster op stap. Noël gaat naar het gemeentehuis voor de aangifte en Ivy en ik doen een middagdutje.

De kraamverzorgster komt terug en de crème geeft echt een heleboel verlichting. De kraamverzorgster moet ook mijn hechtingen controleren. Volgens haar ziet alles er goed uit, wel nog wat gezwollen maar dat trekt binnen een paar dagen wel weg. Ze vraagt of ik wil douchen, dat wil ik wel. Het is heerlijk om een kraamverzorgster in huis te hebben. Zij is er echt voor mij. Ik kan me niet voorstellen hoe mensen dit alleen doen. Het voelt echt alsof ik ben overreden door een vrachtwagen. Mijn energielevel staat echt op zero. De kraamverzorgster smeert broodjes voor me en geeft me kommetjes met fruit. Wat een service, echt heerlijk.

De kraamverzorgster gaat om 16:00 uur weg en ik sta er weer alleen voor, maar ik voel me zelfverzekerd. Ik kan dit.

Tags: baby, kraamverzorgster, moeder, paniek