Toen Ivy nog in mijn buik zat ben ik heel bewust ongeveer elke dag hetzelfde nummer gaan zingen met daarbij begeleiding van de piano. Ik speel niet zo goed piano hoor, maar ik kom er aardig mee uit de voeten met wat simpele akkoorden. Het nummer wat ik altijd zong heet ‘halo’ en wordt gezongen door Beyoncé. Het is een toepasselijk liedje omdat het gaat over de energie van een ander die bij mij iets losmaakt.
Duwtje waar ben je nou?
Ik begon altijd met inspelen op de piano. Dan speelde ik pianostukken die ik erg mooi vind en zelf een beetje heb leren naspelen. Ik merkte dat wanneer ik stopte met spelen om na te denken welk nummer ik vervolgens zou gaan spelen, Ivy begon te trappelen. Het was zo’n bijzondere vorm van interactie. Ik heb het vast willen leggen op film maar dat is mij helaas niet gelukt. Wanneer ik er vervolgens bij ging zingen voelde ik altijd Ivy’s handje heen en weer strijken in mijn rechter zij net onder mijn ribben. Tot op de dag van vandaag mis ik dat handje daar. Altijd wanneer ik zachtjes in mijn rechterzij duwde, kreeg ik een duwtje terug.
Ik besef nu pas hoe heerlijk en bijzonder ik dat heb gevonden omdat ik bijna emotioneel word als ik eraan denk of over schrijf. Tot de dag van vandaag leg ik soms uit automatisme mijn hand in mijn rechterzij. Ivy wilde altijd onmogelijke bewegingen maken waardoor ik soms een duwtje terug moest geven. Nu heel af en toe lijk ik het trappelen te voelen aankomen en vliegt mijn arm eigenlijk gelijk naar mijn zij. En telkens weer incasseer ik dan de teleurstelling omdat ik geen duwtje terug voel.
The eyes chico, they never lie
Gelukkig kan ik mezelf eigenlijk direct troosten door naar Ivy te kijken en haar handje in mijn hand vast te houden. Ivy kent mij van binnen, en ik ken haar. Je voelt echt een hele bijzondere band met je kleintje, ik kan het niet goed verwoorden. Je zult echt zelf moeder of vader moeten worden om het te kunnen begrijpen/ervaren. Hoe ik ook voel dat ze mij door en door kent wanneer ze op mijn borst ligt te slapen, of hoe haar oogjes vol bewondering naar me kijken als ik tegen haar praat. Je voelt vlindertjes in je buik op een heel ander level. Die oogjes zijn niet normaal, ze kijken zo vol bewondering: “wauw, dus jij bent mijn mama!” En ik voel me alleen maar zo trots als een pauw. Dat ik haar mama mag zijn is het grootste geschenk ooit.
En dan komt het moment van de waarheid. Ik wil voor Ivy zingen en piano spelen om te zien of ze het herkent of er rustig van wordt. Mijn vriend werkt altijd overdag dus hij kon haar niet naast mij vasthouden wanneer ik achter de piano kruip. Ik wilde haar ook niet in haar wippertje zetten want ik wilde haar reactie echt van dichtbij kunnen zien/voelen. Gelukkig heb ik een draagzak. Ik heb ook een draagdoek maar het was toentertijd hartje zomer en Ivy werd van de draagdoek heel erg benauwd en zweterig. De draagzak bood iets meer ruimte voor lucht, haha. Toen ik Ivy had geïnstalleerd in de draagzak gaf ik haar d’r speentje (zonder valt ze niet in slaap) en kroop ik achter mijn piano. Voordat ik begon zette ik mijn telefoon neer want ik wilde haar reactie natuurlijk vastleggen.
Ultieme prijs
Ik begin met spelen en Ivy kijkt langs mij heen. Ik voel haar lichaam ontspannen. Zodra ik begin met zingen begint zij op haar speentje te sabbelen. Wanneer ik bij het refrein kom en ik hoge klanken begin te zingen kijkt ze mij aan met haar glazige blauwe ogen. Ze kijkt vol bewondering. Ik raak er bijna door afgeleid maar ik vind het moment zo mooi dat ik niet wil stoppen met zingen. Zachtjes vallen haar oogjes af en toe weg. Ze wilt aandachtig blijven luisteren/aanschouwen maar haar slaap stribbelt tegen. Ik lieg niet: wanneer ik de laatste toets op de piano indruk sluit Ivy haar ogen en valt in slaap. Ze blijft bij mij in de draagzak zitten, ik wil haar niet in bed leggen. Met haar in de draagzak ben ik op de bank gaan zitten en heb ik nagenoten van wat er daarvoor gebeurde.
Tot op de dag van vandaag houdt Ivy van muziek. Als ik haar in slaap wil wiegen moet ik muziek opzetten. En dan heb ik het niet over slaapliedjes. Het liefst hoort ze dancehall/latin/reggaeton achtige muziek. Zodra de muziek aangaat ontspant haar lichaam. Ik vind het fantastisch bijzonder om elke keer weer te zien.
Hier is het filmpje van het eerste moment dat ik voor Ivy ging zingen:
