Vandaag deel 3 van Station to Station. 

Dag 6  “Klinkt op papier vreselijk, I know”

Tess.        Chicago wint. Ik weet dat New York bijzonder is, maar Chicago is een geheime diamant. Alles klopt hier, het is niet te druk en niet te rustig. Er is absurde kunst, er zijn prachtige gebouwen en een strand.

Er mag dan wel niet echt een zee zijn, maar daar merk je niks van als je in het water ligt. Je waant jezelf op de Malediven met het vreemde contrast van de skyline van Chicago. Met een kleine 36 graden was het warm, en wat doe je dan als je geen bikini bij je hebt?

Sef.             Rond een uur of half zeven liepen we naar het station midden in het centrum van Chicago voor alweer het derde Station to Station-evenement. De usual suspects traden op en het was weer in een indrukwekkende stationshal (daar zijn er dus heel veel van in ‘Murrica). Maar vanavond was anders dan de andere avonden. De line-up was aangedikt met wat extra namen, waarvan The Black Monks eruit sprongen. Een soort close harmony gospelgroep met een contrabas en een drummer. Klinkt op papier vreselijk, I know, maar goddamn (sorry god) wat waren deze mensen goed. Het was ideaal om tussen de serieuze artrockbands door even wat soul te voorgeschoteld krijgen.

Tess.         Dit optreden gaf me 100% kippenvel tot in mijn stuitje. Ik geloof niet in god, maar luisteren naar deze stemmen brengt je op de rand van een bekering. Het leek mij een onmogelijke opgave om na hen nog het podium op te moeten, maar Mavis Staples deed het met haar 74 jaar (!) glansrijk. De Rolling Stone noemt haar de meest onderschatte diva van deze generatie. Als je op die leeftijd nog zo’n performance weet te geven dan zeg ik ”halejulaaaa”!

Dag 7  “Een lange sightseeing-tour door een eindeloze ansichtkaart”

Sef.        All aboard, de trein vertrok richting Minneapolis, wat voor ons helaas alweer het laatste station is. Ik weet niks van Minneapolis, behalve dat Prince hier woont en dat ik er slecht op ga dat we hierna wegmoeten. De treinreis was wederom een lange sightseeing-tour door een eindeloze ansichtkaart.

Tess.        Tijdens de lunch raakte ik in gesprek met Anna. Een kunstenares, muzikante en trainspotter. Deze vrouw heeft een absurde fascinatie voor treinen. Toen ze hoorde dat de soultrain naar Chicago kwam had ze meteen een ticket voor de show gekocht. Na de show moest en zou ze de trein zien, dus ging ze op zoek naar het spoor. In de trein was op dat moment de afterparty aan de gang. Al snel vond ze de LED-verlichte trein, maar daar stond de security haar op te wachten. “Invitation only.”  Ze lulde als Brugman maar ze mocht niet naar binnen. Toen dacht ze: ik ga op zoek naar Doug Aitken–de bedenker van Station to Station. Ze draaide zich om en de eerste man die ze aansprak was Doug. Hij moest lachen om haar verhaal en bood haar aan om niet alleen de trein te bekijken maar om ook mee te reizen. Terstond heeft ze al haar afspraken afgezegd en is ze meegegaan.

Sef.             5:01, happy hour. Top. We raakten in een lang gesprek verwikkeld met Eli, de veilingmeester die elke dag 5:01 omriep. Naast veilingmeester bleek hij ook een cowboy te zijn en wist hij ons allerlei tips te geven voor hoe je zo lang mogelijk op een stier kan blijven zitten. Handig, je weet maar nooit.

Dag 8  ” Schreeuwen en klappen met alles”

Tess.           Minneapolis is overgenomen door mensen in rode outfits. Het voelt als The Walking Dead behalve dat deze mensen niet dood zijn maar rode shirts aan hebben. Heel apart. Op onze vrije middag gaan we naar de Mall of America, naar eigen zeggen het grootste winkelcentrum van de Verenigde Staten. Eerlijk is eerlijk: ze hadden wel een pretpark in dit winkelcentrum. Ik ben een rondje in de achtbaan gegaan, Sef durfde niet.

Sef.             Vanavond was het absolute hoogtepunt een optreden van Patti Smith, die even liet zien dat fotografen op moesten rotten van de eerste rij en dat het hele station in staat was om mee te zingen, schreeuwen en klappen met alles.

Tess.           De afterparty die avond was in een café genaamd Amsterdam. Je kon er zelfs bitterballen bestellen, hoewel die nergens naar smaakten. Het voelt wel symbolisch dat hier onze reis eindigt. De afgelopen dagen waren één neverending journey en dat is precies waar de magie zit. Het was niet in de aankomst maar in de reis zelf waar de speciale momenten ontstonden. Met onze haren in de wind, dansend op de geluiden van de gitaar, helemaal vrij zijn.

Sef.               Crazy. Na de show was er nog een afterparty voor de crew van Levi’s in de Amsterdam Bar. No joke, ze hadden zelfs bitterballen daar. Jammer dat deze reis er voor ons alweer op zit. Ik ben op plekken geweest waar ik anders waarschijnlijk nooit zou komen (wanneer komt een mens nou in Pittsburgh?) en vanuit de trein heb ik delen van het land gezien die zo tof waren dat ik uit de trein wilde springen en de boel wilde verkennen. 

 Ik baal dat ik afscheid moet nemen van alle mensen met wie ik in een hele korte tijd vriendschappen heb opgebouwd. Ik had graag meer met ze willen praten, reizen en cocktails drinken.

Tags: Station to Station